نکته جالب این است که مکان یابی این چاه ها به گونه ای بوده که پس از بارش های رگباری (که در جنوب ایران مرسوم است) بیشترین میزان آب شیرین در آنها جمع می شده و آب مردم جزیره را تامین می کرده است.

عمق چاه ها بین ۳ تا ۶ متر است و کف چاه ها را لایه ای گچی پوشانده و به همین دلیل آب برای مدتی طولانی نسبتا سالم و خنک در آن باقی می ماند. مکان یابی این چاه ها به گونه ای بوده که پس از بارش های رگباری (که در جنوب ایران مرسوم است) بیشترین میزان آب شیرین در آنها جمع می شده و آب مردم جزیره را تامین می کرده است

مردم محلی به این چاه ها «چاه های طلا» می گویند که در واقع تغییر نام یافته تِل آو است. یعنی آبی که از تل ها و صخره ها و تپه ها جمع شده. تعداد چاه‌ها حدود ۶۰ حلقه است که هنوز هم توی نیمی از آن ها آب پیدا می شود و بعضی هایشان با گل و خاک پر شده اند.

مردم منطقه این چاه‌هاى آب و درختان اطرافشان را مقدس می دانند و قربانی هایشان را کنار این چاه ها می کشند و بر اساس خرافات محلی، به درختان دخیل های پارچه ای می بندند. چون عقیده دارند که این درخت‌ها حافظ و نگهبان آب چاه‌ها هستند.

محلی ها همچنین می گویند که تعداد این چاه ها در گذشته به عدد روزهای سال کبیسه، 366 حلقه بوده و هر روز از آب یک چاه استفاده می شده است اما این روزها خبر چندانی از آن همه چاه نیست و فقط حدود 60 حلقه از آنها دیده می شود. چاه های صدگانه لافت در تاریخ ۲۷ دی ۱۳۷۷ با شمارهٔ ثبت ۲۱۹۵ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده ان